هفته ی پنجم لیگ برتر فوتسال
طبق گزارش ورزشی این چهره‌ها نتایج هفته پنجم را رقم زدند و بهترین عملکرد را از خود به نمایش گذاشته‌اند.
پنجمین هفته از ماراتن لیگ‌برتر فوتسال سپری شد و تیم‌هایی که جلوتر از همه دویده‌اند، همان همیشگی‌ها هستند . همان‌هایی که به خوبی نقشه را دنبال می‌کنند و در سالیان اخیر به آفتاب دستور طلوع از شهرهای خود را داده‌اند. در این بین بازیکنانی بودند که پای نتایج را امضا زده‌اند و بهترین‌های هفته لقب گرفتند. سعید مومنی یک تنه کراپ را روی حول محور کهکشان نگه داشت. مهدی کریمی بالاخره از کفش گلزنی‌اش رونمایی کرد. طاها نعمتیان باری دیگر به صحنه بهترین‌ها بازگشت. محسن حسن‌زاده و تیمش همچنان شکست ناپذیر و جان سخت می‌تازند… و گهرزمین سیرجان یک غول دیگر را هم از پای در آورد.
هفته پنجم لیگ برتر فوتسال
بهترین تیم ؛ گهرزمین سیرجان
باختر در لرزه افتاد از نهیب؛ گر چه او لشکر سوی خاور کشید. گهرزمین سیرجان، سن‌ایچ ساوه یکی دیگر از غول‌های لیگ را به زانو در آورد. پیروزی 2-1 خانگی برابر حریف جنگجو به مدد گل‌های نعمتیان و اسدی به ارمغان آمد تا شادی وصف ناپذیر بازیکنان را ببینیم. همین طور فریادهای از ته دل حسین افضلی را. می‌توانستیم در پس زمینه شادی سیرجانی‌ها سرود طرفداران کم شمارشان را بشنویم “…باری دیگر به جایگاهی بازگشتیم که انتظارش را می‌کشیدیم” شادی همه‌شان با واقعیت همساز بود: 3 پیروزی طی 3 هفته اخیر، با فاصله پنج امتیازی با صدرنشینان.
بهترین گلزن ؛ مهدی کریمی
در چهار بازی گذشته، یک دیدار را به علت مصدومیت از کف داد اما در سه بازی دیگر کفش گلزنی‌اش را پیدا نمی‌کردیم و در دروازه‌ها برایش دژی بلند کشیده بودند تا اینکه مقاومت از راه رسید و او از کفش طلایی‌اش رونمایی کرد. هم دو بار ضرباتش به تور بوسه زدند و هم کارت قرمز او را از نبردی حساس برابر سن‌ایچ دور نگه داشت. این دو گل پیوند خورد به حدود ۱۰۰ گل قبلی‌اش در لیگ‌برتر. شماره هفت تیم ملی باری دیگر هنر گلزنی‌اش را به نمایش درآورد. تا ستاره بودنش را باری در تاروپود وجودش موج بزند.
بهترین بازیکن ؛ طاها نعمتیان
در بیست‌وشش سالگی در کنار اساطیر فوتسال راهی آوردگاه جهانی شد و تعجب‌برانگیز هم نبود چون خودش یکی از آن فوق‌ستاره‌ها بود. پس از آن کُره‌ها چرخیدند و نغمه‌ها بی‌وفایی خواندند. پس از سه سالِ رویایی در سن‌ایچ، سَر از عراق در آورد و دوباره بازگشت. خبر از شکوفایی مجددش می‌دادند، همانند گلی‌خوش‌بو و خوش‌رنگی که دوباره آب تازه‌ای در رگ و ریشه‌هایش جاری شده. طاهای این هفته شباهتی به طاهای دوران جوانی‌اش داشت که با توپ رقص‌کنان جلو می‌رفت و جلو. گهرزمین دو بر یک سن‌ایچ را شکست داده چون پسر خوش‌آتیه باری دیگر به خودش آمده و خوش درخشیده.
بهترین دروازه‌بان ؛ سعید مومنی
زودتر از هرکس دیگری با توپ آشنا شد، با جسم گرد خو گرفت. وقتی پای به زمین گذاشت، نه مبهوت گلزنان بود نه دلش برای خوشحالی‌های بعد از گل تپید، تنها عاشق دو تیرک، در ۱۶ سالگی تیم شهرداری تبریز را یک تنه به لیگ‌برتر همچون شیرجه‌هایش پرواز داد. در جام ملت‌های 2022 تنها سه بار دروازه‌اش را گشودند. یک بار با گل‌بخودی و دو گل در فینال. مومنی در پنج نبرد قفس تور‌ی‌اش را مُهر و موم کرد. او بود که در دیدار گذشته بیش ده‌بار بدنش را سِپَر تیر‌های جنوبی‌ها کرد. سعید بود که یک امتیاز را برای کراپی‌ها بدست آورد و تیمش را از یک فروپاشی دیگر نجات داد.
بهترین مربی ؛ محسن حسن زاده
نام یک مربی و یک تیم در میان صدرنشینان نقش بسته شده که از فرط اخبار تکرار شده‌اند و تکرار، نام محسن حسن‌زاده و فرش آرا. محبوبیت و شهرت آن‌ها در لیگ‌برتر نه برای حضورشان در صدر جدول است.
و نه برای به آتش کشیدن دروازه‌ها، بلکه آن صفر جادویی میان باخت‌هایشان است که همه را مبهوت خودشان کرده. محسن حسن‌زاده ذهن‌‌ها را به سوی ایلاریو کاستگنر و پروجای افسانه‌ای پرت کرده. تیمی که بدون شکست و به شکل معجزه‌آسایی فاتح کالچو نشد. پروجا به 11 برد و 19 تساوی قناعت کرد و تنها شانزده گل را دریافت کرد، اما تساوی‌های پُرشمارشان آن‌ها را از رویای قهرمانی دور کرد. محسن حسن‌زاده و تیم حیرت‌انگیزش تا به اینجای فصل با دو پیروزی و سه تساوی و با ۹ امتیاز در جایگاه ششم جدول تکیه کرده‌اند و شاید آرزوی قهرمانی دور از دسترس باشد اما می‌توانند افسانه پروجا را در فوتسال ایران تعریف کنند که این خلق‌سازی هم غیرممکن است.