باشگاه شیکاگو فایر

باشگاه شیکاگو فایر یک تیم فوتبال حرفه ای آمریکایی که در شهر شیکاگو واقع شده است. این تیم در لیگ برتر فوتبال MLS به عنوان عضوی از کنفرانس شرق حضور دارد و سال 2002 به کنفرانس منتقل ده است. ین باشگاه به یاد آتش سوزی بزرگ شیکاگو در سال 1871 نامگذاری شده است. به عنوان باشگاه فوتبال شیکاگو فایر در 8 اکتبر 1997، در صد و بیست و ششمین سالگرد آتش سوزی بزرگ تاسیس شد. این باشگاه در سال 1998 به عنوان یکی از اولین تیم های مهم در لیگ شروع به بازی کرد. شیکاگو فایر در اولین فصل خود در سال 1998 جام mls و همچنین جام آزاد ایالات متحده دو را بدست آورد. در ادامه سایت ورزشی با معرفی کامل باشگاه شیکاگو فایر همراه شوید.

 

بیوگرافی باشگاه شیکاگو فایر

نام مستعار: آتش / مردان قرمز پوش
تاسیس: 8 اکتبر 1997; 26 سال پیش
Soldier Field
منطقه: شیکاگو، ایالت ایلینویز
ظرفیت: 61500
مالک: جو مانسوتو
رئیس: جو مانسوتو
سرمربی: تیم فرانک کلوپاس
وب سایت باشگاه: https://www.chicagofirefc.com/

معرفی باشگاه شیکاگو فایر:

این باشگاه در سال های 2000، 2003 و 2006 علاوه بر کسب جام Supporters’ Shield در سال 2003، برنده جام های آزاد ایالات متحده شدند. اگرچه تیم شیکاگو فایر به طور مداوم نزدیک انتهای جدول قرار گرفت، اما ارزش آنها بیش از 500 میلیون دلار است. تیم فایر دارای آکادمی توسعه دهنده و سازمان جوانان Chicago Fire Juniors است. آنها همچنین بنیاد آتش سوزی شیکاگو، بخش خیریه مبتنی بر جامعه تیم را اداره می کنند. ورزشگاه خانگی آنها نیز Soldier Field می باشد که با تیم Chicago Bears مشترک هستند.

تاریخچه باشگاه شیکاگو فایر:

بررسی اجمالی

شیکاگو فایر اف سی به عنوان باشگاه فوتبال در 8 اکتبر 1997 تاسیس شد. نام این تیم از آتش سوزی بزرگ سال 1871 گرفته شده است. تاریخ رسمی تاسیس باشگاه به عنوان 126 مین سالگرد آن رویداد بود. مالک و رئیس تیم فایر جو مانسوتو است که باشگاه را در سال 2019 خریداری کرد. گئورگ هایتس در دسامبر 2019 به عنوان مدیر ورزشی انتخاب شد. باشگاه در ابتدای سال 1997 تا 2006 در ورزشگاه Soldier Field مستقر بود. از سال 2006 تا 2019، این باشگاه در استادیوم SeatGeek، استادیومی که در ابتدا برای باشگاه ساخته شده بود.

در خیابان 71 و هارلم در بریج ویو بازی می کرد. در سال 2019، با تغییر مالکیت به جو مانسوتو، باشگاه برای فصل 2020 MLS به Soldier Field بازگشت. تیم فوتبال شیکاگو فایر در حال حاضر یکی از موفق ترین تیم ها در جام آزاد ایالات متحده است که در سال های 1998،2000،2003 و 2006 قهرمانی را کسب کرده است.

بسیاری از بازیکنان برجسته پیراهن فایر را پوشیده‌اند، از جمله بازیکنان بین‌المللی ایالات متحده، کریس آرماس، کارلوس بوکانگرا، فرانک کلوپاس، دامارکوس بیزلی، برایان مک براید، تونی سانه، کوری گیبز، آنته رازوف، جاش وولف، اریک واینالدا و جان بوش بوده اند. برخی دیگر از بازیکانن حرفه ای آمریکایی باشگاه شامل C.J. Brown، Jesse Marsch، Chris Rolfe و Zach Thornton. تیم همچنین به دلیل وارد نمودن استعدادهای بین المللی از جانبازان با سابقه ای نظیر استین شواین اشتایگر، پاول پاردو، پیوتر نواک، کواهتموک بلانکو، توماش فرانکوفسکی، لوبوش کوبیک، هریستو استویچکوف و خورخه کامپوس شهرت دارد. علاوه بر بازیکنان جوانتر مانند پاتریک نیارکو، مارکو پاپا، دامنی رالف، باکاری سومره و نری کاستیو.

 

پایه و موفقیت اولیه (1997-2000)

تیم در سال 1997 در اسکله نیروی دریایی در سالگرد آتش سوزی بزرگ تاسیس شد. فوراً به ترکیب قومی مختلف شهر نفوذ کرد. این تیم بازیکنان لهستانی، پیوتر نواک، یرژی پودبروژنی و رومن کوسسکی را به میدان آورد. خورخه کامپوس مکزیکی؛ و لوبوش کوبیک چک. در حالی که همه در همان سال اول در حین بازی برای شیکاگو استعداد خود را نشان دادند، بازیکنان آمریکایی (زک تورنتون، کریس آرماس، سی.جی. براون) بیشترین نقش را در موفقیت مداوم باشگاه داشتند. تحت هدایت اولین سرمربی باشگاه، باب بردلی – و برخلاف تمام انتظارات – تیم در اولین سال رقابتی خود موفق به کسب دو گانه شد و دی سی یونایتد را در فینال جام MLS 1998 شکست داد و تیم کلمبوس را در شیکاگو شکست داد و جام آزاد ایالات متحده در سال 1998 را برد.

هفته بعد حرکت تیم ادامه یافت و به فینال جام ام ال اس 2000 رسید و قهرمان جام آزاد ایالات متحده در سال 2000 شد. بازیکنان باتجربه ای خارجی نظیر هریستو استویچکوف به باشگاه پیوستند. در حالی که استعدادهای جوان آمریکایی نظیر دامارکوس بیزلی رشد نمود. باشگاه به سرعت به عنوان یکی از تیم های برتر لیگ شناخته شد.

دوران نوماتیک (2002–2004)

با بازسازی گسترده ورزشگاه Soldier Field ، باشگاه در سال 2002 به حومه غربی شیکاگو ناپرویل منتقل شد. در همان سال، باب بردلی به طور ناگهانی تیم را ترک کرد تا مترواستارز را ایالات نیوجرسی هدایت کند. سپس باشگاه دستیار برتر تیم ملی مردان ایالات متحده، دیو سارچان را برای تصدی پست خالی انتخاب کرد. شیکاگو به فینال لیگ راه یافت و در این راه Supporters’ Shield و جام آزاد سال 2003 آمریکا را نیز تصاحب کرد. تیم در اواسط فصل 2003 به شیکاگو و ورزشگاه بازسازی شده بازگشت.

پس از آن فصل، کاپیتان دیرینه پیوتر نواک بازنشسته شد تا در دفتر جلویی پست بنشیند. او یک سال بعد از این تیم جدا شده و سرمربی دی سی یونایتد شد. در سال 2004، این تیم برای اولین بار در تاریخ خود بازی های پلی آف لیگ را از دست داد.

 

آشفتگی، و یک ورزشگاه دائمی (2005-2007)

فصل 2005 تیم با اخراج غیر منتظره رئیس باشگاه محبوب پیتر ویلت توسط مالکان باشگاه روبرو شد. اقدامی که توسط هواداران و بازیکنان و کارکنان باشگاه مورد انتقاد قرار گرفت. با توجه به واسطه گری او برای یک قرارداد 100 میلیون دلاری در ساخت استادیوم در حومه بریج ویو، این یک شوک بود. جان گوپی، مدیر اجرایی MetroStars بلافاصله جایگزین او شد. از نظر رقابتی، این فصل به خاطر دیدار پرفروش میلان از سری آ ایتالیا و شکست 4-0 خارج از خانه از دی سی یونایتد در نیمه نهایی کنفرانس شرق قابل توجه بود.

سال 2006 فرا رسید و باشگاه از Soldier Field به استادیوم جدید خود در بریج ویو، حومه جنوب غربی شیکاگو نقل مکان کرد. تویوتا پارک، واقع در گوشه خیابان 71 و خیابان هارلم. در اولین فصل خود، میزبان یک فصل لیگ غیرقابل تماشا بود. اما پیروزی در جام آزاد آمریکا در سال 2006 ادامه موفقیت های باشگاه و نویدبخش آینده بود.

با این حال، نگرانی برای کسب یک عنوان دیگر در لیگ همچنان افزایش یافت. ساراچان در سال 2007 (پنجمین فصل هدایت او) تحت فشار شدید هواداران و مدیریت وارد شد تا قهرمانی لیگ را به دست آورد. تنش در 3 آوریل 2007 بیشتر شد، زمانی که باشگاه با ستاره مکزیک و آمریکا، Cuauhtémoc Blanco، قرارداد امضا کرد. پس از سه مسابقه عالی برای افتتاحیه سال، آنها تنها یکی از هشت مسابقه بعدی خود را بردند و ساراچان اخراج شد. پس از جستجوی کوتاه، خوان کارلوس اوسوریو، سرمربی Millonarios به عنوان سومین سرمربی این باشگاه معرفی شد.

خرید باشگاه توسط اندل (2007–2009)

تغییرات زیاد سریعا اتفاق افتاد و در 6 سپتامبر 2007، اندل هولدینگز یک شرکت سرمایه گذاری خصوصی مستقر در لس آنجلس که توسط رئیس هیئت مدیره اندرو هاپتمن کنترل می شود، سهام AEG را در باشگاه فوتبال شیکاگو فایر به دست آورد. گزارش ها قیمت خرید را بیش از 35 میلیون دلار تخمین زدند. از زمانی که هاپتمن تیم را خرید، این تیم هیچ جام مهمی کسب نکرده است. در زمین، پشت سر بلانکو و ویلمن کوند، مدافع میانی اوسوریو در میلیونریوس، باعث شد تا فایر به یک روند بدون شکست طولانی ادامه دهد تا فصل را ببندد، به راحتی به پلی آف راه یافت اما در نیوانگلند در فینال کنفرانس شرق شکست خورد. در 10 دسامبر 2007، باشگاه استعفای اوسوریو را اعلام کرد. او هشت روز بعد به عنوان سرمربی نیویورک ردبولز انتخاب شد.

تغییرات به سرعت پس از اوسوریو اتفاق افتاد. در 17 ژانویه 2008، فرانک کلوپاس، ستاره سابق شیکاگو فایر، به عنوان مدیر فنی مسئول پرسنل بازیکنان، و دستیار دیرینه باشگاه، دنیس هملت، به عنوان مدیر منصوب شد. در حالی که باشگاه در سال 2008 در خانه با مشکل مواجه شد، تیم موفقیت غیرمعمولی در خارج پیدا کرد و 22 امتیاز از 45 امتیاز خارج از خانه را به دست آورد. با جذب برایان مک براید بازیکن محلی و بومی شیکاگو در جولای 2008، سرعت و شتاب تیم افزایش یافت.

پس از کنار گذاشتن ردبولز 5–2 در آخرین بازی فصل، آنها قاطعانه نیوانگلند را در دور اول پلی آف فتح کردند. پیروزی 3-0 در خانه. این اولین صعود شیکاگو در پلی آف نسبت به انگلند در چهار فصل متوالی بود. اما پیروزی فقط یک هفته به طول انجامید، زیرا آنها دوباره فینال لیگ را با شکست 2-1 خود در فینال کنفرانس شرق به قهرمان نهایی کلمبوس از دست دادند.

 

فصل 2009

سال 2009 تغییرات کمی در فهرست سال قبل وجود داشت. داستان فصل تقریبا مشابه بود زیرا ادامه فرم ضعیف خانگی عملکرد عالی را به دور از تویوتا پارک جبران کرد. این باعث کسب مقام دوم کنفرانس شرق بعد از کلمبوس شد. با وجود این، رئال سالت لیک موفق شد خدمه را در یک چهارم نهایی شکست دهد و شیکاگو اولین بار در شش سال قبل میزبان نیمه نهایی خواهد بود. تاریخچه بی عیب و نقص خانگی باشگاه در پایان مسابقه معنی نداشت، زیرا آنها پس از 120 دقیقه بدون گل در ضربات پنالتی با نتیجه 5-3 به سالت لیک باختند. اندکی پس از آن، مدیر دنیس هملت برکنار شد.

یک تیم در جریان (2010–2012)

سال 2010، شیکاگو کارلوس د لس کوبوس را به عنوان سرمربی، که قبلاً مدیر السالوادور بود، استخدام کرد. تغییرات بیشتری در پنجره نقل و انتقالات تابستانی رخ داد و مبادله جاستین مپ به فیلادلفیا، خرید مهاجم بین‌المللی مکزیکی، نری کاستیو، و خرید و فروش فردی لیونگبرگ، هافبک سابق سوئدی از جمله این موارد بود. گونزالو سگارس مدافع به باشگاه برگشت و آپولون لیماسول را تنها پس از شش ماه دوری ترک کرد. با وجود این تقویت ها، باشگاه دومین بار در تاریخ تیم نتوانست به پلی آف راه یابد. برایان مک براید بازیکن سابق تیم ملی ایالات متحده و سی جی براون اصلی باشگاه در پایان فصل بازنشسته شدند و به دنبال آن ویلمن کوند، لیونگبرگ و کاستیو جدا شدند.

 

سال 2011

سال 2011 بسیار شبیه به سال 2010، با اجراهای بنیانگذار چه در خانه و چه خارج از خانه آغاز شد. پس از 9 بازی بدون برد، کارلوس د لس کوبوس در 30 می 2011 از تیم رفت. فرانک کلوپاس مدیر فنی به عنوان سرمربی موقت انتخاب شد. پس از تقویت‌های تابستانی پاول پاردو و سباستین گراتزینی، و همچنین 12 گل دومینیک اودورو مهاجم پس از خرید از هیوستون و دفاع دن گارگان، فایر به فینال جام آزاد آمریکا (باخت در سیاتل) راه یافت و به سختی از رسیدن به گل باز ماند. پلی آف پس از کسب 24 امتیاز در 12 بازی اخیر خود در لیگ. پس از پایان فصل، کلوپاس در 3 نوامبر 2011 به عنوان مدیر دائمی انتخاب شد.

سال 2012

اگرچه انتظارات برای سال 2012، اولین فصل کامل کلوپاس به عنوان مربی، کم بود، اما در این سال شاهد تغییری در شانس باشگاه بود. ماه‌های بهار و تابستان شاهد چندین خرید جدید برای باشگاه بود که با خرید مجدد کریس رولف از آلبورگ بی‌کی شروع شد. رولف، که در 21 بازی که سال 2012 انجام داد، 8 گل و 12 پاس گل به ثمر رساند، بعداً به عنوان MVP بهترین بازیکن انتخاب شد.

سایر خریدهای بازیکنان شامل هافبک های برزیلی الکس مونتیرو دی لیما از تیم سوئیسی اف سی وولن، آلوارو فرناندز از سیاتل ساندرز اف سی، مهاجم شرجیل مک دونالد از بیرشوات آ سی بلژیک و آرنه فردریش مدافع کهنه کار از ولفسبورگ بود. اگرچه آنها در اوایل آن فصل از مسابقات اوپن ایالات متحده خارج شدند. در 31 اکتبر 2012، در اولین حضور خود در پلی آف از سال 2009، باشگاه دور اول جام حذفی MLS خود را در خانه مقابل هیوستون دینامو با نتیجه 2–1 از دست داد.

 

از دست دادن پلی آف (2013–2015)

در فصل 2012–2013، باشگاه اقداماتی را برای بهبود موفقیت در سال 2012 انجام داد. تیم جوئل لیندپر و جف لارنتوویچ را به دست آورد و همچنین دومینیک اودورو را با دیلی دوکا و حقوق رابی راجرز مبادله کرد. شروع فصل شاهد این بود که تیم برای گلزنی با مشکل مواجه شد و در نتیجه تا آوریل رکورد 2–5–1 را ثبت کرد. پس از دو باخت متوالی به اتحادیه در ماه مه، و با کهنه سرباز آرنه فردریش هنوز در ذخیره مصدوم، آتش، مدافع میانی سابق خود، باکاری سوماره از فیلادلفیا را به دست آورد. همچنین در ماه مه، رابی راجرز علاقه‌مندی خود را برای بازی در کالیفرنیای جنوبی ابراز کرد، در آن زمان قراردادی برای حقوق راجرز در ازای مایک مگی بومی شیکاگو از گلکسی لس‌آنجلس امضا شد. در 23 ژوئن 2013، فردریش، که به دلیل مصدومیت های مکرر، بازی 2012–2013 را انجام نداده بود، بازنشستگی خود را اعلام کرد.

سال 2015

باشگاه سال 2015 را با امیدی دوباره آغاز کرد و سه بازیکن جدید به نام های دیوید آکم، شان مالونی و کندی ایگبوآنانیکه برای تقویت حمله حضور یافتند. این باشگاه همچنین با مایکل استفنز و اریک گریگ و همچنین جووین جونز بازیکن بین‌المللی ترینیداد و توباگو قرارداد امضا کرد. با تعداد زیادی از قطعات جدید که نیاز به تنظیم دارند، سال 2015 اولین بار در تاریخ باشگاه بود که تیم فصل را با رکورد 0–3–0 آغاز کرد، اما با پیروزی در سه بازی بعدی خود نشانه‌هایی از بهبودی را نشان دادند.

متأسفانه، آوریل آخرین باری بود که باشگاه از نظر برد و باخت تقریباً برابر بود، اما تیم همچنان به نیمه‌نهایی جام آزاد آمریکا لامار هانت صعود کرد. باشگاه بازی در مقابل یک جمعیت کم در PPL پارک فیلادلفیا یونیون، برای سومین فصل متوالی در همان مانع 1–0 سقوط کرد. کمتر از دو هفته بعد، مالونی، که مهره مرکزی باشگاه در خارج از فصل خرید بود، با هال سیتی به دلایل شخصی به انگلستان منتقل شد.

سال های پایانی در بریج ویو، ایلینوی (2016–2019)

در 18 نوامبر 2015، رودریگز اولین حرکت خود را به عنوان جنرال موتورز انجام داد و اکثر کادر فنی باقیمانده یالوپ، از جمله مربی دروازه بانان آرون هاید، مربی تناسب اندام آدریان لمب و مدیر پیشاهنگی تروور جیمز را اخراج کرد. رودریگز همچنین راه خود را از ران استرن، مدیر قدیمی عملیات تیم اول باشگاه، چارلز ریکرافت، مدیر تجهیزات و آلن آرائوخو، دستیار مدیر تجهیزات جدا کرد. 24 نوامبر 2015، باشگاه اعلام کرد که Veljko Paunovic، مربی سابق تیم صربستان زیر 20 سال که قهرمان جام جهانی 2015 FIFA U-20 شده بود، به عنوان سرمربی جدید شیکاگو فایر انتخاب شده است. 5 ژانویه 2016، مدیر فنی برایان بلیس نیز تیم را ترک کرد تا به عنوان مدیر پرسنل بازیکن به اسپورتینگ کانزاس سیتی بپیوندد و کل کادر فنی را تکمیل کند.

21 مارس 2017، منچستریونایتد به باستین شواین اشتایگر اجازه داد تا به شیکاگو فایر بپیوندد، مشروط به اینکه معاینه پزشکی و ویزای او تضمین شود. انتقال از منچستریونایتد در 29 مارس 2017 انجام شد. در 11 ژوئیه 2018، باشگاه اعلام کرد که هاپتمن 49 درصد از سهام خود را به جو مانسوتو، بنیانگذار Morningstar, Inc. فروخته است. در 13 سپتامبر 2019، هاوپتمن اکثریت سهام خود را به Mansueto فروخت که تنها مالک شد.

 

بازگشت به ورزشگاه Soldier Field و تغییر نام تجاری (2020–اکنون)

فصل ام ال اس 2019 به پایان رسید، باشگاه روند جاه طلبانه خود را آغاز کرد. این تغییرات شامل ایمن سازی محل برگزاری در مرکز شهر شیکاگو، اضافه کردن موقعیت های جدید در دفتر اصلی، تغییر نقش های سازمانیف ایجاد تغییرات عمده در فهرست و ایجاد هویت برنده جدید بود. دو روز پس از پایان فصل، 8 اکتبر، باشگاه رسما اعلام کرد که برای بازی در فصل 2020 MLS به Soldier Field بازخواهند گشت، در همان روز باستین شواین اشتایگر بازنشستگی خود را اعلام کرد. دو روز بعد، باشگاه امضای قراداد آلوارو مدران، هافبک خود را اعلام کرد.

اولین ماه از فصل جدید، شاهد تغییرات اساسی در باشگاه بودیم. در 4 نوامبر، تیم کاپیتان داکس مک کارتی را با تیم توسعه دهنده نشویل SC مبادله کرد. ده روز بعد، گرانت لیلارد، بازیکن بومی، به تیم اینترمیامی واگذار شد. در همان روز، 14 نوامبر، نلسون رودریگز، رئیس و مدیر کل تیم، ولکو پائونوویچ و کارکنانش را اخراج کرد. اخباری مبنی بر اینکه شیکاگو فایر قرارداد آخرین بازیکن باقیمانده خود، نیکلاس گایتان، و همچنین وینگر الکساندر کاتای را تمدید نخواهد کرد، یک هفته بعد تحت الشعاع یک رونمایی سازمانی بزرگتر قرار گرفت.

رنگ ها و نشان های باشگاه شیکاگو فایر

رنگ های اصلی باشگاه به صورت قرمز، آبی پرچم، آبی تیره و سفید هستند. همچنین رنگهای ثانویه مانند آبی سرمه ای، آبی آسمانی، طلایی و مشکی نیز در طول تاریخ باشگاه استفاده شده است. آرم اصلی باشگاه از سال1997 تا 2019 استفاده می‌شد، از صلیب سنت فلوریان، نمادی رایج برای ادارات آتش‌نشانی در ایالات متحده گرفته شده است. یک “C” تلطیف شده در مرکز نشسته که نشان دهنده شهر است، شبیه به آرم خرس ها و توله ها. شش نقطه در یک حلقه در اطراف مرکز به ستارگان در پرچم شیکاگو اشاره دارد که یکی از آنها به یاد آتش سوزی بزرگ شیکاگو در سال 1871 می باشد. این سبک توسط مدیر کل اصلی، پیتر ویلت، برای ایجاد تصویری جاودانه که هم از ورزش‌های کلاسیک آمریکایی (مانند آرم NHL Original Six) و هم از سنت‌های فوتبال اروپایی تداعی می‌کند، انتخاب کرد.

نایک، تامین‌کننده تجهیزات اصلی باشگاه ، قصد داشت این تیم را ریتم شیکاگو نامگذاری کند. هویت Rhythm دارای طرح رنگ فیروزه‌ای، سیاه و سبز و لوگویی بود که با کبری تزئین شده بود. مقامات تیم کار نایک را نادیده گرفتند و به طور خصوصی هویت فایر را با کمک آدرنالین، شرکت، یک آژانس برندسازی ورزشی از دنور توسعه دادند. نام های «شیکاگو بلوز» و «باد شیکاگو» نیز مورد توجه قرار گرفت.

پیراهن های باشگاه:

پیراهن های اصلی تیم به دلیل شباهتشان به کت آتش نشانی شیکاگو انتخاب شده اند که دارای نوارهای افقی پهن در سرتاسر بالاتنه و آستین است. در سال اول، پیراهن خانگی قرمز و سفید با یک نقره ای “FIRE” روی نوار بود. در حالی که پیراهن های خارج از خانه سفید و مشکی به همان سبک بودند. پیراهن از طریق تغییر در اسپانسر تجهیزات (از نایک، به پوما، و در حال حاضر آدیداس)، تا سال 2012 که نوار سفید با یک نوار آبی تعویض شد، همان قالب یک پیراهن تمام قرمز با نوار سینه افقی سفید را حفظ کرد.

برعکس، پیراهن‌های ثانویه فایر در طول سال‌ها از سفید با مشکی، به سفید با سرمه‌ای، به سفید با قرمز، به سبک تمام سفید و تمام آبی که در حال حاضر استفاده می‌شود، بسیار تغییر کرده‌اند. پیراهن‌های سوم اغلب زرد بوده‌اند (در ابتدا برای احترام به شیکاگو استینگ، بعداً برای شراکت منقضی شده با مورلیا). در سال 2005، و دوباره از 2014 تا 2016، باشگاه پیراهن های سوم را با طرح هایی بر اساس پرچم شیکاگو پوشید.

باشگاه و هوادارانش مکرراً از نمادهای شیکاگو برای نشان دادن غرور مدنی استفاده می کنند. برجسته ترین ستاره های شش پر شیکاگو هستند، اما رنگ آبی روشن مرتبط با شهر، دستگاه شهرداری و خط افق شهر به طور منظم روی مواد تولید شده توسط باشگاه و هوادارانش ظاهر می شود. پرچم شیکاگو نیز مورد علاقه هواداران است و اغلب در استادیوم دیده می شود.

نام های تجاری و لوگو

در 21 نوامبر 2019، باشگاه اولین تغییر نام تجاری بزرگ خود را قبل از بازگشت به Soldier Field در شهر شیکاگو رونمایی کرد. نام این باشگاه به باشگاه فوتبال شیکاگو فایر (Chicago Fire FC) تغییر یافت و لوگوی اصلی با یک تاج تخمدانی مشخص شده با مجموعه‌های آینه‌ای از سه مثلث به نام “تاج آتش” جایگزین شد تا به احیای شیکاگو پس از آتش‌سوزی بزرگ اشاره کند. تاج از آبی تیره، قرمز و طلایی به عنوان رنگ های اصلی خود استفاده می کرد. رنگ‌های طرح ثانویه باید عاج و «آبی پرچم» باشند، رنگ آبی روشن که از پرچم شیکاگو گرفته شده است. قبل از رونمایی، تغییر نام تجاری در رسانه های اجتماعی به بیرون درز کرد و “پاسخ بسیار منفی” طرفداران را به همراه داشت.

مقایسه‌هایی بین «تاج آتش» و لوگوی موجود باشگاه ونکوور وایت‌کپس، که از مجموعه‌ای مشابه از مثلث‌های آینه‌کاری شده استفاده می‌کند، انجام شد و برخی از طرفداران نگران بودند که «تاج آتش» یادآور لوگوی باند خیابانی پادشاهان لاتین باشد. تیم به این واکنش منفی قاطعانه پاسخ داد. و گفت: “برندهای [جدید] برای ساختن معنی نیاز به زمان و تکرار دارند. آنها در سال ها مورد قضاوت قرار خواهند گرفت، نه روزها”، و اصرار داشت که هیچ برنامه ای برای احیای لوگوی قدیمی وجود ندارد. باشگاه در نهایت در اواسط فصل 2021 از نشان جدید پرده برداری کرد، با استقبال کامل از آن در سال 2022. این لوگوی جدید توسط متیو وولف طراحی شده است.

 

استادیوم های باشگاه شیکاگو فایر

شیکاگو بازی های خانگی خود را در استادیوم SeatGeek انجام داد، یک استادیوم مخصوص فوتبال واقع در خیابان 71 و خیابان هارلم در حومه شیکاگو بریج ویو، ایلینوی، در حدود 12 مایلی جنوب غربی مرکز شهر شیکاگو از سال 2006 تا پایان فصل 2019.  دهکده بریج ویو مالک و اداره کننده ورزشگاه SeatGeek است که در 11 ژوئن 2006 به عنوان پارک تویوتا افتتاح شد و در ابتدا حدود 100 میلیون دلار هزینه داشت. پس از پایان فصل 2018، نام آن از تویوتا پارک به استادیوم SeatGeek تغییر یافت، با هزینه تخمینی حق نام گذاری بین 2.5 تا 4 میلیون دلار در سال.

برای اولین سال‌های حضورش در لیگ، فایر در Soldier Field، خانه 61500 نفری Chicago Bears از NFL و یکی از مکان‌های اصلی جام جهانی فوتبال 1994 بازی کرد. در حالی که آن استادیوم در حال بازسازی 632 میلیون دلاری بود، فایر در استادیوم کاردینال در ناپرویل، ایلینوی، در حومه منطقه شهری شیکاگو بازی کرد. استادیوم به طور موقت به 15000 صندلی افزایش یافت تا بتواند تیم را در خود جای دهد. تلاش برای بازی در مکان‌های دیگر، از جمله Comiskey Park و Arlington Park، توسط صاحبان مربوطه رد شد. آنها در اواخر سال 2003 به Soldier Field بازگشتند و تا پایان سال 2005 در آنجا ماندند در حالی که استادیوم مخصوص فوتبال آنها در حال ساخت بود.

استادیوم های خانگی باشگاه شیکاگو فایر

میدان سرباز؛ شیکاگو (1998–2001، 2003–2005، 2020–اکنون)
استادیوم کاردینال؛ ناپرویل، ایلینوی (2002–2003، یک بازی جام آزاد ایالات متحده در سال 2004)
ورزشگاه SeatGeek; بریج ویو، ایلینوی (2006–2019)

سایر استادیوم ها

پارک ویو جنگل; آرلینگتون هایتس، ایلینوی (2000) 1 بازی در جام آزاد ایالات متحده
مجموعه ورزشی میلواکی؛ فرانکلین، ویسکانسین (2001) 1 بازی در جام آزاد ایالات متحده
مک کالی فیلد؛ ویتون، ایلینوی (2001) 1 بازی در جام آزاد ایالات متحده
استادیوم شی، پیوریا، ایلینوی (2008، 2011) 2 بازی در مقدماتی جام آزاد ایالات متحده

کلام پایانی:

باشگاه شیکاگو فایر یک تیم فوتبال حرفه ای آمریکایی که در شهر شیکاگو واقع شده است. این تیم در لیگ برتر فوتبال MLS به عنوان عضوی از کنفرانس شرق حضور دارد و سال 2002 به کنفرانس منتقل ده است. ین باشگاه به یاد آتش سوزی بزرگ شیکاگو در سال 1871 نامگذاری شده است.